Ik ben der weer

Een week van pijn, ellende, verdriet, angst, ik heb alles zowat gehad....
Het begon op Paaszondag, mijn buik deed verschrikkelijk pijn, wist met mezelf geen blijf.
Die maandag nog steeds hetzelfde gevoel, maar het was draaglijk.
Dinsdag 18 april, de verjaardag van mijn moeder. Die nacht sliep ik niet zo goed, en bij het ontwaken begon ik te hyperventileren. Ik kreeg geen lucht meer, mijn buik drukte zo tegen mijn borstkas aan ook had ik pijn in mijn rug. Bij de dokter aangekomen werd ik onderzocht, hij stelde vast dat mijn maag wat overhoop lag, en gaf me ook iets voor het hyperventileren.
Terug thuisgekomen mijn bed in, we zouden s'avonds naar mijn moeder gaan, ze was jarig.
Toen ik in de late namiddag wakker werd besloot ik nog eerst een bad te nemen, mijn rug deed nog steeds pijn.
We zijn niet zolang gebleven, ik wilde naar huis, mijn bed in.
Die nacht lag ik te rillen in mijn bed, had het zo koud en pijn... het bleek achteraf rilkoorts te zijn.
Woensdag 19 april, we zijn naar de spoedopname gereden van het ziekenhuis.

Al snel bleek dat ik een zware ontsteking op de nieren had. 4 dagen ziekenhuis vertelde de verpleging van de spoedafdeling....
Maar er was meer aan de hand bleek die komende nacht....alweer die rilkoorts.... de bacterie die in mijn nieren zat, zat ook in mijn bloed, en volgens de uroloog een heel gemeen beestje....

En gelijk had hij, heb alle hoeken van de kamer gezien, elke dag fotos nemen van mijn nieren, echografie, afgelopen zaterdag een CTscan, aan de zuurstof pffftt, zware anibiotica, teveel om op te noemen, al die dokters in de kamer, uroloog, cardioloog, longarts... ik zag het niet meer zitten en wilde weg, weg van alle pijn.....
Het vocht dat ik binnenkreeg via het infuus kreeg ik niet kwijt, ik hield alles op, alles zwelde op, mijn handen, buik, benen, het was net of ik door een rietje moest ademen.

Toch duwde me iemand me in mijn rug, komaan, vecht, en enkele dagen daarna was de koorts eindelijk weg.
Hierbij wil ik uit de grond van mijn hart iedereen bedanken, mijn familie, mijn vrienden voor de extra lieve knuffels ,de verpleging, oa: Mia en Vera die er waren in de moeilijke uurtjes, jullie zijn schatten, Joyce en dan Luc die zoveel bij me was xxxxx
Johan, ge zijt ne toffe gast xxx
Bedankt Wilma, Els, Sandra....

Ik ben thuis van gisteren, doet wel raar van die kleine ziekenhuiskamer naar onze grote woonkamer
Het herstel zou langzaam zijn volgens de dokter, ik luister naar mijn lichaam, want mijn gezondheid staat op de eerste plaats. Ik ben heel moe, maar met de nodige rust word ik wel weer de oude:)
Het enige goede dat ik er van over heb gehouden is dat ik gestopt ben met roken, en hopelijk houd ik het vol :)