Elliot

Vanmorgen, een raar zicht op het terrein van de zandsculpturen. Het kasteel was herschapen in een grote berg zand, alle sculpturen waren al zwaar beschadigd door de buldozers. Alles gaat tegen de grond en het zand word terplekke opgeborgen voor volgend jaar.

Vincent, de architect van de sculpturen zag ik ook weer, het was tot net voor de opening de laatste keer dat ik hem zag. Hij was bezig met een mal te maken van een sculptuur.
Ik wist dat dit één van de sculpturen was van Elliot, de oudste van de carvers die er 6 weken waren, hij kwam uit Amerika, een lieve aardige man. Elliot maakte er drie.
Oh, zei ik, hier zal Elliot blij mee zijn, maar toen Vincent me vertelde waarom kreeg ik het even kwaad. Elliot zou meteen na zijn aankomst in Amerika overleden zijn...
Daarom wil Vincent, die er zo kapot van is, van zijn laatste sculptuur een mal maken, en deze na maken en zo versteend in Elliot zijn dorp plaatsen als aandenken. Ik stond aan de grond genageld, Elliot, een man die van de natuur hield, spechten waren zijn lievelingsvogels, je zag ze ook terug in één van zijn sculpturen Hij fotografeerde ook wel af en toe. We hebben vele gesprekjes gehad, een man met een gouden hart. Ik gaf hem mijn mailadres net voor hij vertrok, we zouden contact houden via mail en beloofde hem mijn gemaakte foto's te sturen van zijn sculpturen, maar er kwam geen mail van Elliot.... Vanmorgen wist ik waarom.... Rust zacht Elliot Kemphard.